Dzieci porwane! – odezwał się Dagobert. Chciał ją Tadeuszkowi swojemu wyswatać I tak dwa poróżnione domy znowu zbratać, I dziedziczce bez wstydu ustąpić grabieży". Mianowicie gdy poseł wspomniał nagannie o wystąpieniu niejakiego Hundtas7 w sejmie, książę odparł: „- Nie rozumiem tego, kochany von X. Minęliśmy się w drodze. – My nie mamy żadnych zasad! W tym czasie najbliższy mój przyjaciel Jan Wacław Machajski mieszkał u pewnej zamożnej rodziny, gdzie za lekcje, czyli tak zwane „korepy”, udzielane dwu chłopcom, miał pokój i utrzymanie – ja zaś w podobny sposób przeżywiałem się u innej familii, w zamian za ciężkie „korepy” udzielane dwojgu nad-matołków. Szumiał o wszystkim, co widział, co słyszał na szerokim, wielkim, na przedziwnym świecie, i leciał, aż przyleciał do krainy, w wody, trawy i drzewa bogatej, która nazywa się Polesie litewskie. Młody Tatar pochylił nagle głowę i począł dmuchać w półkwaterek gorącego napoju; przy czym gdy do odmuchania wydął sinawe nieco wargi, twarz uczyniła mu się tak dzika i tak tatarska, że aż pan Bogusz rzekł: - Dalibóg, jakiś ty wszelako w tej chwili do starego Tuhaj-beja podobny, to przechodzi imaginację. a chodźże do mnie, dziecko, pomagać przyjąć gości. Do wielu innych zawodów, które spotykały królewnę, dodać było potrzeba i zmianę, jaka zaszła w jej ulubienicy Zagłobiance. Piotr, tak ty jej, już dawno nie widziana, przebyta, a ty szeroko rozemknij ściany i w spichrzach, i sam się sobie sam zgotował. – zaczął w zamyśleniu. Więc zdjęta ciekawością, posunęła się ostrożnie naprzód. Otóż, otóż miły gość! PO co mnie skąpym nazywają. Bukowiec,Bukowiec. Nie był to ideał o marmurowo-atłasowej skórze, opiewanej tak chętnie przez salonowych romansopisarzy. Żiwko przyszedł i patrzyłyśmy na siebie jak on nie zwrócił. Mój ojciec, a mnie od nich na dnie ma chłodek rzeźwy, jakby w otwartych drzwiach. Przepisał ten telegram i zaraz go przez umyślnego wysłał. O złodzieju mawiał;„psiakrew,komunista ”. Petroniusz zaś rzekł: - Eunice, każ nam, boska, przygotować wieńce na głowę i śniadanie. – Ależ do diabła, ja też jestem głodny! Wymowny artysta ukłonił się nisko i odszedł pospiesznie, wymachując długimi rękami.